ดวงใจอสรพิษ -minv

-

เพียงแค่ปลายลิ้นที่สัมผัสกับอากาศ เขาก็รับรู้ได้เลยว่ามีคนกำลังมาที่นี่ ศาลเจ้าร้างในป่าที่ไม่มีมนุษย์มาเหยียบนับ100ปี

"มีศาลเจ้าจริงด้วย..."เสียงทุ้มแต่ช่างหวานของผู้บุกลุกเอ่ยออกมา

บางสิ่งกำลังจดจ้องผู้บุกลุกในความมืด ดวงตาอสรพิษสีทองมองดูเด็กหนุ่มที่กำลังเดินสำรวจรอบๆ ศาลเจ้าของเขาอยู่

จนในที่สุด...

"เจ้าเป็นใคร"

"!!!"

ชายหนุ่มเดินออกมาจากมุมมืด ดวงตาอสรพิษจ้องเขม่นไปที่ผู้บุกลุกหลังชายหนุ่มสะกดร่างเล็กนั้นไว้ด้วยสายตาของเขา

"ต้องการอะไรจากศาลเจ้าร้างที่นี้ เจ้ามนุษย์"

"ข ข้ามาขอพร..."เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงสั่น เด็กหนุ่มกำลังหวาดกลัวชายหนุ่ม...

"ที่นี่ร้างมาเนิ่นนานนับ100ปี เจ้าจะมาขอพร ก็ไม่สมพรเจ้าหรอก"

"ร้างเสียที่ไหน ก็มีท่านอยู่นิท่านเทพอสรพิษ"

"...เจ้ากลับไปซะ ข้าจะไม่ให้พรอะไรเจ้าทั้งนั้น"

ชายหนุ่มกล่าวจบ ก็เกิดพายุลมขึ้นอย่างรุงแรง เด็กหนุ่มถูกลมนั้นพัดออกมานอกป่า ชายหนุ่มแค่ทำการไล่เด็กหนุ่มออกไปเพียงเท่านั้น

"พวกมนุษย์ ข้าชังพวกเจ้าเหลือเกิน..."

-

ดูเหมือนสิ่งที่ชายหนุ่มทำไป จะไม่เป็นผลเสียเลยเพราะวันรุ่งขึ้นเด็กหนุ่มก็มานั่งรอเขาที่ชั้นบันไดหน้าศาลเจ้า

"เจ้าช่างดื้อด้าน"

"ท่านอสรพิษ!!"

เด็กหนุ่มรีบลุกขึ้นยืนเมื่อ คน(?)ที่เด็กหนุ่มอยากพบมายืนอยู่ตรงหน้า

"กลับหมู่บ้านเจ้าไป อย่าให้ข้าต้องทำร้ายเจ้า"ชายหนุ่มพูดขู่ แต่เด็กหนุ่มดูเหมือนจะไม่หวาดกลัวชายหนุ่มเหมือนที่เจอกันคาแรก แถมยังยิ้มแย้มให้ชายหนุ่มอีก

"ท่านไม่ทำ ข้าหรอก"

"เจ้าอาจจะคิดผิดอยู่"

"ข้าคิดถูก เพราะท่านเป็นเทพ ท่านทำร้ายมนุษย์ไม่ได้ เพราะไม่เช่นนั้นท่านจะดับสลายไป..."

"หึ"

ชายหนุ่ม นึกขันเด็กหนุ่มตรงหน้าเขาช่างรู้เยอะ และเฉลียวฉลาดจนเขาขำหึในลำคอ

"ข้ากลายเป็นเทพที่ไม่มีมนุษย์บูชา เจ้าคิดว่าพรของเจ้าข้าจะทำให้มันผลให้เจ้าได้หรือ..."

"ข้าเชื่อว่าท่านทำพรเป็นผลได้ ข้าเชื่อท่านนะ"

"งั้นก็ได้ ข้าจะให้พรเจ้า"

"จริงหรือ!?"

"รีบๆเข้า ก่อนข้าจะเปลี่ยนใจ"

ว่าจบเด็กหนุ่มก็หลับตาขอพรทันที

'ข้า คิม แทฮัน ข้าอยากจะขอพรให้หมู่บ้านของข้า มีพืชผลงอกงามและอุดมสมบูรณ์ด้วยเถิด...'

'นะ ท่านอสรพิษ'

เสียงขอพรของเด็กหนุ่ม ดังขึ้นในหัวของชายหนุ่ม

"คิม แทฮัน"

"..ว่าไงท่าน"

เด็กหนุ่มเงยหน้ามองชายหนุ่ม ดวงตาอสรพิษนั้นมองผิวเผินดูน่าหวาดกลัว แต่ถ้าลองมองมันนานๆก็รับรู้ได่ว่ามันงดงามมากกว่าอัญมณีเสียอีก

"คำขอของเจ้า เป็นผลแล้ว:)"

ซ่าาาาาาาาาาาา

จู่ๆ ฟ้าฝนก็ตกลงมา เด็กหนุ่มเบิกตากว้างอย่างดีใจ เขาร้องไห้ออกมา ก่อนจะวิ่งกลับไปที่หมู่บ้านทันที

"อย่าลืมเอาของมาเซ่นไหว้ข้าละ คิม แทฮัน"

-

เวลาผ่านไป 3 วัน

ในที่สุดเด็กหนุ่มพร้อมตระกล้าใบใหญ่ก็กลับมาหลังจากที่พรสมปรารถนา แต่ก็ทำเอาชายหนุ่มขมวดคิ้ว เพราะใบหน้าที่ควรจะยิ้มมีความสุขที่ได้รับพรแต่กลับ บูดเบี้ยวเหมือนไม่พอใจบางอย่าง

"เจ้าทำไมทำหน้าตาเยี่ยงนั้น พรเจ้าก็สมหวังแล้วนี่"

"ใช่...แต่พอข้าไปบอกคนที่หมู่บ้านข้าว่าข้าขอพจากท่าน พวกเขาต่างบอกว่าข้าโกหกไม่มีใครเชื่อข้าเลย"

"หึ ข้าไม่แปลกใจหรอก แล้วได้เอาของมาเซ่นไหว้ข้าหรือไม่"

"เอามาสิท่าน นี้ๆผลไม้ที่หมู่บ้านข้าเพราะพรข้าเลยมันเลยออกผลมาเสียที"

เด็กหนุ่มเปิดตระกล้า อวดผลไม้ของหมู่บ้านตนที่ออกผลมาเต็มตระกล้า

"มีแค่นี้เอง...?"

"อืมม ข้าไม่มีเงินที่จะซื้อของมาเซ่นไหว้ท่านหรอก มีแค่นี้แหละทั้งตัวข้า"

"แล้วทำไมเจ้าไม่ขอพรให้เจ้าร่ำรวยละ"ชายหนุ่มถาม เด็กหนุ่มถอดหายใจออกมา

"ข้าไม่อยากเป็นคนเห็นแก่ตัวนะท่าน ข้าอยากทำให้ทุกคนในหมู่บ้าน"

"คนดีเสียจริง"

"แต่ข้าว่าข้าจะช่วยทำความสะอาดศาลเจ้าให้ท่านนะ"

"ทำความสะอาดศาลเจ้าข้า...?"

เด็กหนุ่มยิ้มรา พยักหน้าตอบชายหนุ่มก่อนที่จะวิ่งกลับบ้านไปนำของมาทำความสะอาดศาลเจ้า

-

"ฮึบ!"ชายหนุ่มนั่งมองเด็กหนุ่มที่กำลังยกแผ่นไม้ที่ผุพังเพื่อนำไปทิ้ง แต่ดูเหมือนแผ่นไม้นั้นจะหนักเกินตัวที่เด็กหนุ่มจะรับไหว ทำให้มันกำลังจะล้มทับตัวของเด็กหนุ่ม

"ระวัง!"ชายหนุ่มรั้งแผ่นไม้ไว้ ตัวของเด็กหนุ่มล้มไปกับพื้นก็ชายหนุ่มเผลอผลักเด็กหนุ่มออก จนได้แผลเลือดออกที่ข้อศอกของเด็กหนุ่ม

"โอ้ย!"

ปึก!

"ข้าขอโทษ เจ้าเจ็บมากมั้ย"ชายหนุ่มผลักแผ่นไม้นั้นกระเด็นไปติดต้นไม้ ก่อนจะก้มลงไปดูแผลให้เด็กหนุ่ม

"อืม ข้าไม่เป็นไร"เด็กหนุ่มปฏิเสธ

"ตามข้ามานี่..."

ชายหนุ่มลากเด็กหนุ่มพาไปนั่งในศาลาข้าใน ชายหนุ่มพลิกแขนของเด็กหนุ่นขึ้นให้เห็นแผลชัดๆ

"ท ท่านจะทำอะไรนะ!!?"เด็กหนุ่มตกใจทันทีที่ปลายลิ้นของชายหนุ่มแตะที่แผลของเด็กหนุ่ม สัมผัสมันเย็นๆแชะๆจนเด็กหนุ่มขนลุกไปหมด ใบหน้าของเด็กหนุ่มเห้อร้อนขึ้นมาทันทีเมื่อดวงตาอสรพิษช้อนมองขึ้นมา

"น้ำลายข้าจะช่วยรักษาแผลเจ้า อีกไม่กี่ช่วงแผลเจ้าก็จะหาย"

"..."เด็กหนุ่มไม่ตอบอะไร เข้าแค่พยักหน้าตอบเบาๆ เด็กหนุ่มกลัว กลัวว่าท่านเทพของเขาจะได้ยินเสียงหัวใจสั่นไหวเสียงดังจนน่ากลัว...

"เจ้าไม่ต้องทำแล้ว ข้าจะทำเอง"ชายหนุ่มว่า

"แต่มันคือหน้าที่ข้า..."

"ถ้าเจ้ายังดื้อด้านกับข้า ข้าจะสาปเจ้าเป็นหมู.."

"..."คำขู่ของชายหนุ่มได้ผล เด้กหนุ่มไม่ติดจะแยงชายหนุ่ม ถ้าขืนชายหนุ่มให้เด็กหนุ่มทำเองแบบนี้ อาจจะเกิดอันตรายขึ้นได้อีก ชายหนุ่มไม่สลายไปตอนนี้..

เพียงแค่ชายหนุ่มสั่งคำขอในใจ ศาลที่ยังคงไม่เป็นรูปเป็นร่างก็กลายกลับมาเป็นศาลเจ้าที่ดูใหม่ และดูดีขึ้นเด็กหนุ่มตาลุกวาวอย่างตื่นเต้นที่ได้เห็นพลังของชายหนุ่ม

"ทำไมท่านไม่ทำเสียแต่แรก ข้าจะได้ไม่เจ็บตัว"เด็กหนุ่มพูดประชดเบาๆ

"พลังของข้าใช้ได้ไม่มากเท่าตอนที่ยังมีมนุษย์มาบูชา พลังของข้าแข็งแกร่งได้เพราะพลังศรัทธาของพวกมนุษย์อย่างเจ้า ที่พรของเจ้าสมหวังได้ก็แรงศรัทธาของเขาคิม แทฮัน..."

"ท่านรู้ชื่อข้า?"

"ก็เจ้าบอกชื่อเจ้าตอนขอพร..."ชายหนุ่มตอบเสียงเรียบอีกอย่างเขาก็เคยเรียกชื่อของเด็กหนุ่มไปแล้วครั้งหนึ่ง ทำไมถึงจำเสียไม่ได้กัน

"งั้น ท่านมีชื่อมั้ย ข้าขอรู้ชื่อท่านบ้าง"

"กงการอะไรที่ข้าต้องบอกเจ้า"

"ก็ท่านรู้ชื่อข้าก่อนแล้ว ข้าขอรู้ชื่อท่านไม่ได้หรือ.."เด็กหนุ่มทำสีหน้าเศร้า ชายหนุ่มถอดหายใจเฮือกใหญ่แล้วยอมบอกชื่อที่ไม่มีผู้ใดรู้มาก่อน นอกจากพระผู้สร้างชายหนุ่ม

"จองมิน นั้นคือชื่อของข้า"

-

'ท่านอสรพิษ จองมิน'

'คิม แทฮัน'